Roselynd Randolph over het weerwolven en het ‘gewone’

We spraken Roselynd Randolph, auteur van (dark) urban fantasy bij Zilverspoor. Zij gaf recent twee verhalen uit onder de noemer cozy fantasy. We vroegen haar naar haar schrijfvoorkeuren en de setting van die cozy fantasy verhalen. Er loopt momenteel een winactie voor haar Zonnebloemen & Weerwolven >

Roselynd, we kennen je van je trilogieën bij Zilverspoor, beide urban fantasy rondom weerwolven, demonen en gevallen engelen. Wat spreekt je aan in het genre en deze ‘duistere’ wezens?

In alle gevallen heb je te maken met de duisternis in de entiteiten zelf. Dualiteit. Weerwolven vind ik erg aaibaar. Althans, dat zijn die van mij. Tegelijkertijd kunnen ze de meest vreselijke dingen doen. Dat telt ook voor gevallen engelen. Als je de Ars Goetia erop naslaat, zie je dat demonen zowel goede als slechte dingen kunnen doen. Uiteraard willen ze dat jij de prijs daarvoor betaalt. Als je dat vertaalt naar onze maatschappij, dan denk ik dat diep verborgen in ieder van ons een weerwolf zit. Het ligt aan de omstandigheden of die eruit komt.

Inmiddels heb je twee verhalen die je zelf hebt uitgebracht onder de noemer cozy urban fantasy. Wat kenmerkt een cozy fantasy volgens jou en hoe uit dat zich in deze verhalen?

Voor mij is een cozy (of cosy, als je het Brits Engels aanhoudt) synoniem met dorpjes, warme thee, gemoedelijke mensen, natuur, vriendelijkheid, kneuterigheid, workshops in een gemeenschapshuis. Op het eerste gezicht helemaal leuk en lieflijk. Maar, als je de oppervlakte even weg krabt, heb je in zo’n wijkje dezelfde problematiek als op het wereldtoneel. In het klein. Mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet, een heuse oorlog kan uitbreken over een erfafscheiding en dan zwijg ik nog maar over roddel en achterklap. Dat zit ook in mijn cozy’s.

Cozy Fantasy

Wat was de reden om naast de wat meer duistere urban fantasy nu ook luchtigere verhalen in het genre te schrijven?

Ik heb altijd willen schrijven in een combinatie van streekromans en paranormale romans. Beiden hebben om diverse redenen mijn hart. Streekromans omdat het zo gaat om het alledaagse, het gewone. Het beschuitje met hagelslag, of kaas, zeg maar. We horen steeds: “het moet grootser, mooier, er is altijd ergens een betere”. Je moet succes najagen en het liefste zonder al te veel moeite. Het alledaagse: de bruine boterham met pitjeskaas in de broodtrommel, lijken we uit het oog verloren te zijn. We worden zo opgejaagd door sociale media, dat we vergeten om naar de vogels in de tuin te kijken. Hierdoor vervreemden we van elkaar. We communiceren meer dan ooit en tegelijkertijd zit er nauwelijks inhoud in wat we zeggen.

Een streekroman grijpt terug op dat gewone. Even geen sociale media, geen streven, geen appjes. Paranormale romans trekken me omdat vampieren, weerwolven en demonen gewoon heerlijk slecht zijn. Hoe vaak heeft niet de slechterik de leukste tekst in een film? Dat bedoel ik. Omdat ze slecht zijn wordt je er toe aangetrokken. Het is niet verstandig maar oh, wat trekt het. Even niet braaf zijn. Macht hebben over anderen. Hoe zou dat voelen? Die spanning is aanlokkelijk. Ze zijn de verboden koekjestrommel, zeg maar. En laat die nou net heel goed passen bij de thee en de vogels in de tuin. In mijn allereerste boek “De zilveren wolvin” zie je eigenlijk al de eerste tekenen. Deze cozy’s zijn het logische voortvloeisel daarvan.

De verhalen spelen zich af in het Meeraert. Kun je ons wat meer vertellen over deze plek?

Meeraert is een niet-bestaand stadje in Nederland. Redelijk groot, met een treinstation en een bourgondisch centrum: veel restaurants. Het is een oud stadje. Als inspiratie gebruikte ik Oosterhout (Noord Brabant) en Gorinchem. Het ligt niet aan het Grienderbosch, het fictieve natuurgebied waar de dark-urbans zich afspelen. Dat is een bewuste keuze. De cozy’s pasten daar niet. Ze vroegen om een heel nieuw universum en Meeraert was precies wat ze nodig hadden. Meeraert heeft overigens wel een bos, maar dat is zeker niet zo duister als het Grienderbosch. Er valt niets te griezelen. Hoewel…

Zijn er nog meer verhalen in de planning die zich in het plaatsje afspelen? 

Op dit moment wordt de redactie van deel 2 gedaan. Deel 3 is ook geschreven maar die moet nog onder handen worden genomen voor de redactie eraan mag snuffelen. Deel 2 heeft andere hoofdpersonen dan Zonnebloemen en Weerwolven, maar de hoofdpersonages daarvan spelen wel bijrollen.

Waterloper

Naast het schrijven van verhalen, organiseer je ook de Waterloper schrijfwedstrijd voor fantasy, sciencefiction en horrorverhalen. Hoe is dit zo ontstaan?

Dat was eigenlijk een heel natuurlijk voortvloeisel uit mijn jurytijd van Fantastels. Anaïd gaf aan ermee te stoppen en we hadden het er al eens over gehad. Toen ik vroeg of ik het format mocht overnemen zei ze “ja”. Omdat ook Trek Sagae, een andere schrijfwedstrijd, ermee ging stoppen en ik van de organisator advies kreeg, was de stap om Waterloper op te zetten snel genomen. Ondertussen is het format aangepast en heeft Waterloper een heel eigen gezicht gekregen.

Zie je ook bij de schrijfwedstrijd langzaam ook wat meer ‘cozy fantasy’ voorbij komen tussen de inzendingen?

Oei, dat weet ik eigenlijk niet. Ik lees de verhalen zelf niet, alleen de beoordelingen. Ik zou die vraag bij de juryleden moeten wegleggen. Zelf denk ik dat het nog in de kinderschoenen staat, als ik afga op de beoordelingen.

Kunnen we ook weer een nieuwe editie van de schrijfwedstrijd verwachten volgend jaar?

Zeker te weten! De thema’s zijn op 07 december bekend gemaakt tijdens de prijsuitreiking. Meer informatie over de schrijfwedstrijd is te vinden op www.waterloper.nl