Wat als een weerwolf en een kruidenvrouwtje verliefd op elkaar zouden worden? Hier en nu, in Nederland? Roselynd Randolph schreef het luchtige Zonnebloemen en weerwolven over een 40-jarige vrouw die in aanraking komt met een lange, magere weerwolf. Het verhaal kan ik het best omschrijven als een cozy urban fantasy, met een vleugje misdaad en mysterie, veel weerwolven, een beetje hekserij en een focus op familie en liefde.
Jasper heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Tijd dus voor zijn vervreemde zus Nicole om de leefgemeenschap waar ze jarenlang workshops gaf te verlaten en haar broer op te zoeken. Nicole is ietwat wereldvreemd, maar loopt gelukkig al meteen tegen Jaspers assistent Tim aan die haar helpt. Wanneer het huis van Tim afbrand ziet ze maar één keuze en biedt hem onderdak aan. De twee zijn letterlijk elkaars tegenpolen. Hoe zal ze dit vergaan?
Luchtig
Zonnebloemen en Weerwolven is een luchtig boek vol ironie, sarcasme en droge humor, met een focus op familie, vriendschappen, relaties en het ontdekken van je eigen identiteit. Een boek dat in de bibliotheek op de afdeling ‘Liefde en Leven’ niet zou misstaan. De twist: dit cosy urban verhaal bevat – zoals de titel al verklapt – weerwolven. En het is ook zeker interessant voor de liefhebbers van heksen en andere bovennatuurlijke fenomenen.
Zonnebloemen en Weerwolven is eigenlijk een type boek dat je niet veel ziet op het moment in Nederland. Fantasy is vaak in het young adult genre, of ouderwets episch. Er is vaak een focus op de queeste om een vijand te verslaan, op de actie en avontuur, of juist op de romantiek. Maar het huiselijke, daarmee lijkt Roselynd een nieuwe doelgroep te hebben aangeboord. Ik wist niet dat ik dit genre in het Nederlands nodig had. En dan in plaats van een jeugdige heldin hebben we een middelbare vrouw in de hoofdrol. Het lijkt zo vanzelfsprekend, omdat we tientallen van dit soort verhalen in de bibliotheken hebben staan. Maar echte fantasy in dit genre, dat zie je niet veel terug.
Personages
Als lezer volg je afwisselend Nicole en Tim, en zie je de karakters uit de ogen van beiden. Dat pakt gelijk al in de eerste hoofdstukken leuk uit omdat Nicole zeer goed in haar vel lijkt te zitten en haar mooiste jurk met bloemen aantrekt. Bij haar eerste ontmoeting met Tim is de toon dan ook gelijk gezet. Zij ziet een lange magere man volkomen in zwart gehuld waar ze bijna depressief van wordt. Tim moppert op zijn beurt dat hij met een ‘duidelijk veel te dikke vrouw van begin veertig’ komt te zitten. En dit is precies iets wat ik kan waarderen. Liefde is niet altijd op het eerste zicht, en het geeft Roselynd de ruimte om de karakters te laten groeien en ontwikkelen.
Warme gloed
Wat het verhaal zo fijn maakt is dat Roselynd alles zo gewoontjes mogelijk laat aanvoelen. Dat er weerwolven bestaan, dat er een soort weerwolven vakbond is vol regels en hiërarchie en dat er gevaar ligt in de wetenschap en onderzoeken. Tim, de weerwolf, doet zijn best een zo normaal en onopvallend mogelijk leven te leiden, wat hem bijzonder lastig wordt gemaakt in Meeraert: een plek waar de inwoners eigen geheimen lijken mee te dragen. Zo komt er misdaad voor in het stadje – o.a. drugs en verslaving komen voor als thema’s in het verhaal. Maar er zijn ook gebrouilleerde familieleden die voor spanningen zorgen en is er een actiegroep die het werk van Jasper en Tim in het veen probeert dwars te zitten. Ondertussen is Nicole op zoek naar zichzelf, want Heideveltzicht was jarenlang haar thuis maar nu moet ze de echte wereld weer instappen. En Jasper heeft zijn eigen problemen. Wat die zijn… daarvoor zal je het verhaal zelf moeten lezen.
Het is charmant dat de hoofdkarakters allemaal verre van perfect zijn. Dat betekent overigens niet dat ze niet blij met zichzelf kunnen zijn (of met de ander). En trauma uit het verleden, misstanden en verschillen in persoonlijkheid hoeven niet in de weg te staan van de liefde. Of het nou gaat om vriendschap of om de banden tussen familieleden. Uiteindelijk draagt het verhaal een warme gloed met zich mee. Je zou denken dat zonnebloemen en weerwolven niet samen zouden kunnen omdat het elkaars tegenpolen zijn, maar juist die tegenstellingen lijken elkaar aan te vullen. Een motief waar Roselynd wel raad mee weet.
Schrijfstijl en humor
Roselynd heeft een fijn verhaal geschreven waar voortdurend wat in gebeurt, maar ondanks alle avontuur staan de banden tussen de mensen (en weerwolven) centraal. Alles voelt dagelijks en dat geeft dit fantasievolle verhaal het gevoel dat het zo in het echt zou kunnen gebeuren. Ze schrijft vlot, in toegankelijke taal. Haar type humor zal misschien niet iedereen aanspreken, maar wanneer het je ligt is alleen de ‘casual banter’ – de onverbloemde uitlatingen en eerlijke gedachten – tussen de personages het lezen al waard.
“Tims gezicht verkleurde van bleek naar roze, rood, paars en zag ze daar blauw? De in elkaar overlopende tinten inspireerde haar voor de mandala die ze van plan was vanmiddag te gaan inkleuren.”Blz. 155
Hierboven zie je een voorbeeld van het type humor dat niet in de dialogen zit maar in de gedachten van de karakters. Het is een type humor waar je je in kan herkennen, van kan genieten, of wat je misschien juist uit het verhaal zal halen. Mijn gedachten werken ook zo chaotisch dus ik kan hier prima van genieten. Maar ook het prachtige gezang van Nicole, en hoe dat de eerste keer wordt beschreven vanuit Tims perspectief wil ik noemen. De groei van hun karakters en de manier waarop Tim haar richting het einde support – ook op het gebied van haar zangstem – spreken boekdelen.
Conclusie
Zonnebloemen en Weerwolven is een luchtige verhaal van Nederlandse bodem met een vleugje misdaad, mysterie en fantasy. Een aanrader voor iedereen die houdt van een speelse combinatie van het alledaagse en het bovennatuurlijke. Het weet een perfecte balans te vinden tussen alledaagse menselijke thema’s zoals liefde, vriendschap en identiteit, en het meer fantasierijke element van weerwolven en hekserij.
Het boek slaagt er in een warm gevoel over te dragen. Maar het zal niet iedereen volledig bevredigen…Want er gebeurt een hele hoop, maar wanneer het einde nadert wordt duidelijk dat er te weinig pagina’s over zijn om het verhaal volledig af te ronden. Je blijft met veel vragen zitten en ook de relatie tussen Tim en Nicole zit nog steeds in de lift. Hoognodig tijd dus voor een deel twee. Gelukkig schrijft Roselynd die al, nog even wachten dus.
Deze recensie verscheen eerder op FantasyWereld.nl >
Laat een berichtje achter